Π ο ι η τ ι κ ή Α δ ε ί α

Αγαπημένος Γιάννης Ρίτσος... πάντα μας συναρπάζει με τα λόγια του, τα ποιήματά του και την ευγενική ψυχή του...

Κι ένα κομμάτι από την Σονάτα του Σεληνόφωτος..που επίσης είναι αγαπημένο ποίημα...ολόκληρο είναι αγαπημένο...

Άφησε με να έρθω μαζί σου...
Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη,
ακούω τον θόρυβο του φουστανιού μου
σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου...
η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου).
Άφησε με να έρθω μαζί σου

Το ξέρω πως καθένας
μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.

και από την "Ἐαρινὴ Συμφωνία 16":

Ὁ Θεὸς
πραγματοποιεῖ τὸν ἑαυτό του
στὸ φιλί μας.
Περήφανοι ἐκτελοῦμε
τὴν ἐντολὴ τοῦ ἀπείρου.

Κάθε στίχος του είναι μια υπέροχη εικόνα.

Την καλησπέρα μου.

Χαίρομαι που γίνονται αναφορές και σε άλλα σημαντικά έργα του αγαπημένου μας ποιητή. Και δεν είναι ο μόνος αγαπημένος!!

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!...