Οικονομικοί Όροι - Financial Terms
-Μετάφραση στην Αγγλική από :Scorpion49-
Δημόσιο χρέος – Public debtΔημόσιο Χρέος είναι το σύνολο της οφειλής σε χρηματικές μονάδες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Υπό την έννοια ευρύτερος δημόσιος τομέας συμπεριλαμβάνονται όλα τα επίπεδα δημόσιας διοίκησης: κυβέρνηση, νομαρχία , δήμος κλπ.. Το δημόσιο χρέος αυξάνεται από έτος σε έτος κατά το πόσο που ο ετήσιος κρατικός προϋπολογισμός παρουσιάζει έλλειμμα, ή αντιστρόφως μειώνεται κατά το ποσό που παρουσιάζει πλεόνασμα. Καθώς η εκάστοτε κυβέρνηση αντλεί τα έσοδά της από το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών του κράτους, δηλαδή των φορολογούμενων, το δημόσιο χρέος έμμεσα είναι χρέος των φορολογούμενων. Το δημόσιο χρέος διακρίνεται σε εσωτερικό χρέος, δηλαδή από πιστωτές που βρίσκονται εντός της συγκεκριμένης χώρας, και σε εξωτερικό χρέος, δηλαδή από πιστωτές που εδρεύουν στο εξωτερικό. Οι κυβερνήσεις δανείζονται κυρίως εκδίδοντας και πουλώντας ομόλογα ή άλλα αξιόγραφα.
Public Debt is the total of debt in pecuniary units of wider public sector. Meaning that in the wider public sector are included all levels of public administration: government, prefecture, municipality etc. The public debt is increased by year in year by the sum that the annual government owned budget presents deficit, or reversely is decreased by the sum that presents surplus. As each government draws its income from the bigger part of state’s citizens, that is to say the taxed citizens, the public debt indirectly is debt of the taxed citizens. The public debt is distinguished in internal debt, that is to say, by creditors that are found inside the particular country, and in exterior debt, that is to say from creditors that reside in the abroad. The governments are mainly lent publishing and selling bonds or other securities.
Όταν οι ανάγκες μιας χώρας δεν καλύπτονται από το ΑΕΠ (ακαθάριστο εγχώριο προϊόν) αυτή καταφεύγει στον δανεισμό. Το ποσό που χρωστάει είναι το δημόσιο χρέος, το οποίο συνήθως εκφράζεται σε αναλογία με το ΑΕΠ.
When the needs of country are not covered by the GNP (Gross Domestic Product), it resorts to the lending. The sum that owes is the public debt, which usually is expressed in proportion with the GNP.
Τι είναι το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν ;
What is the meaning of Gross Domestic Product?
Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν ή ΑΕΠ (αγγλ. Gross Domestic Product - GDP) είναι το σύνολο όλων των προϊόντων και αγαθών που παράγει μια οικονομία, εκφρασμένο σε χρηματικές μονάδες. Με άλλα λόγια είναι η συνολική αξία όλων των τελικών αγαθών (υλικών και άυλων) που παράχθηκαν εντός μιας χώρας σε διάστημα ενός έτους, ακόμα και αν μέρος αυτού παράχθηκε από παραγωγικές μονάδες που ανήκουν σε κατοίκους του εξωτερικού.
The Gross Domestic Product or GNP is the total of all products and goods that produces an economy, expressed in pecuniary units. In other words it is the total value of all final goods of (materials and bodiless) that they were produced inside a country in interval of one year, even if part of this was produced by productive units that belong in residents of abroad.
Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν - Α.Ε.Π. (αγγλ Gross National Product - GNP) είναι το Προϊόν ή Εισόδημα που αποκτούν οι κάτοικοι μιας χώρας ανεξάρτητα του σε ποια χώρα το αποκτούν. Με άλλα λόγια είναι η συνολική αξία όλων των τελικών αγαθών (υλικών και άυλων) που αποκτούν οι κάτοικοι μιας χώρας σε διάστημα ενός έτους. Διαφέρει από το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν κατά το ότι συμπεριλαμβάνει και το Εισόδημα που απέκτησαν οι κάτοικοι μιας χώρας στο εξωτερικό.
The Gross National Product - GNP it is the Product or Income that the residents of a country acquire independently in which country they acquire it. In other words it is the total value of all final goods of (materials and bodiless) that the residents of country acquire in interval of one year. It differs from the Gross Domestic Product at that it also includes the Income that the residents of country acquired in the abroad.
Ποια είναι η διάθρωση του Ελληνικού Χρέους (η λήξη του);
What is the structure of the Greek Debt (in its maturity)?
Να υπενθυμίσουμε ότι τα συνολικά έσοδα του ελληνικού δημοσίου είναι περίπου 100 δις το χρόνο. Από αυτά τα χρήματα πρέπει να πληρωθούν όλα τα έξοδα λειτουργίας του κράτους, μισθοί, συντάξεις, άμυνα, παιδεία και βέβαια να επιστραφούν τα χρέη. Όπως θα δείτε την τετραετία 2011-2014 ένα στα τρία ευρώ που εισπράττεται από το κράτος πρέπει να δοθεί για εξόφληση χρεών. Φτάνει η χάρη μας έως και το 2057 !!!
We have to remind that the total income of Greek state is roughly 100 billions per year. From this money it should be paid all the operational expenses of state, wage, pensions, defense and education and of course to be returned the debts. As you will see four-year period 2011-2014 in the three Euros that are collected by the state one Euro it should be given for refunding of debts. Our charm reaches up to 2057.
-Please, click on each Graph to enlarge it-
-Please, click on each Graph to enlarge it-
Πίνακας με τον χρόνο λήξης των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου τα επόμενα χρόνια
Table with the maturity of Greek state bonds for the next years
Ποια είναι η διαχρονική εξέλιξη του Δημόσιου Χρέους - Ποιοι φταίνε ;
What is the diachronic development of Public Debt - Who is going to be blamed?
Τι σημαίνει χρέος 300 δισ.; - What do 300 billions debt mean?
Εξωτερικό Χρέος 300 δισ. ως το καλύτερο σενάριο επιτόκιο 6%
Exterior Debt 300 billions. as the better script interest-rate 6%
Σύνολο τόκων = 18 δισ. ετησίως ως καλύτερο σενάριο
Total of interest = 18 billions. annually as better script
Έλλειμμα για το 2010 =8% του ΑΕΠ δηλαδή 20 δισ.
Deficit for 2010 =8% of GNP that is to say 20 billions.
Άρα τέλος του 2010 ο εξωτερικός δανεισμός θα είναι αυξημένος κατά 30-35 δισ. τουλάχιστον.
Hence end 2010 the exterior lending will be increased at 30-35 billion. at least.
Πώς θα ξοφλήσει μια χώρα όταν μετά από τόσα μέτρα που πήρε απλά μειώνει το έλλειμμα στο 8%;
How a country will repay when after so many meters that has taken simply it decreases the deficit in the 8%?
Άσε που κάποια από τα μέτρα μειώνουν την ανάπτυξη και άρα μειώνουν τα εισοδήματα του κράτους. Επίσης οι αυξημένες φορολογίες μπορεί να οδηγήσουν σε μειωμένα εισοδήματα για το κράτος (βλέπε laffer curve). Επίσης οι αυξημένες φορολογίες και η μειωμένη δημοσιονομική πολιτική οδηγούν σε κοινωνικά προβλήματα, π. χ ανεργία και άρα ληστείες, φόνοι, αναταραχές κλπ.
Not to think that some of the meters decrease the growth and hence decrease the state’s incomes. Also the increased taxations can lead to decreased incomes for the state (see laffer curve). Also the increased taxations and the decreased budgetary policy lead to social problems, e.g. unemployment and hence robberies, murders, agitations etc.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να σωθεί μόνον από τα μέτρα που πήρε μέχρι σήμερα, η Ελλάδα πρέπει π.χ. να πουλήσει περιουσιακά στοιχεία, όπως ακίνητα να μειώσει δανεισμό έτσι ώστε να επενδύσει λεφτά στην ανάπτυξη για να μειώσει ανεργία για να βγει από την κρίση. Βέβαια μπορεί να πάρει και άλλα μέτρα που δεν είναι για να ασχοληθούμε σε αυτό εδώ το άρθρο.
Greece cannot be saved only from the meters that it took up to today, Greece should e.g. to sell financial elements, as real estate to decrease lending, so that to invest money in the growth in order to decrease unemployment and come out from the crisis. Of course it can also take other meters that are not in the present article to be dealt with.
Ποια η διαφορά μεταξύ Ελλείμματος και Δημόσιου χρέους;
What is the difference between Deficit and Public debt?
Άλλο πράγμα είναι το έλλειμμα και άλλο το δημόσιο χρέος. Με απλά λόγια, έλλειμμα είναι η διαφορά ανάμεσα στα ετήσια έσοδα του κράτους και στις δαπάνες που κάνει. Όταν οι δαπάνες είναι μεγαλύτερες από τα έσοδα, τότε έχουμε έλλειμμα. Το έλλειμμα χρηματοδοτείται μέσω δανεισμού και ο συσσωρευμένος δανεισμός δημιουργεί το δημόσιο χρέος. Φυσικά και όταν ακόμη μειώνεται το έλλειμμα, εξακολουθεί αυτό να χρηματοδοτείται μέσω δημόσιου δανεισμού και να αυξάνει το χρέος της χώρας. Το δημόσιο χρέος αρχίζει να μειώνεται μόνο όταν σταματά το κράτος να δανείζεται και αυτό συμβαίνει όταν δεν υπάρχει έλλειμμα αλλά πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό.
It is other thing the deficit and other the public debt. With simple words, deficit is the difference between the annual state’s income and the expenses that it makes. When the expenses are bigger than the income, then we have deficit. The deficit is financed via lending and the accumulated lending creates the public debt. Naturally even when the deficit is still decreased, continues to be financed via public lending and increasing the debt of the country. The public debt begins to be decreased only when the state stops to be lent and this happens when there is no deficit but surplus in the government budget.
Γιατί υπάρχουν τα ελλείμματα που δημιουργούν το δημόσιο χρέος;
Why do the deficits exist that create the public debt?
Επειδή καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε! Γιατί διατηρούμε ένα σπάταλο κράτος με χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους. Γιατί οι θεσμοί μας αποθαρρύνουν την επιχειρηματικότητα που δημιουργεί πλούτο και ενθαρρύνουν τον παρασιτισμό και το «βόλεμα» που συντηρείται μέσω δανεισμού. Γιατί ακόμη και εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας μας που βρίσκονται εκτός δημόσιου τομέα σκέπτονται σαν δημόσιοι υπάλληλοι και αδιαφορούν για την παραγωγικότητα, π.χ. οι αγρότες δεν δουλεύουν πλέον για να φέρουν στην αγορά ανταγωνιστικά προϊόντα, αλλά για την κρατική και ευρωπαϊκή επιδότηση!
Because we consume more of that we produce! Because we maintain a wasteful state with thousands of civil servants and our institutions discourage the business dexterity that creates wealth and encourage the parasitism and “accommodation” which is maintained via lending. Because even those departments of our society that are found outside of the public sector think as civil servants and are unconcerned for the productivity, e.g. the farmers do not work more in order to bring in the market competitive products, but for the State and European subsidy!
Ο Milton Friedman είχε πει κάποτε αναφερόμενος στην αμερικανική οικονομία ότι «. . . έχουμε ένα σύστημα που όλο και περισσότερο φορολογεί την εργασία και επιδοτεί τη μη-εργασία»..
Milton Friedman had said some day, referring to the American economy, that “. . . we have a system that increasingly taxes work and subsidizes non work”
Η ψυχολογία της οικονομικής κρίσης
Χρήστου Ρεβελιώτη - ch_rev@reporter.gr - Ημ/νία: 07 Μαϊ 2010 - 08:59
Μετάφραση στην Αγγλική από : Scorpion49
Με την ανακοίνωση για την άρση κάθε περιορισμού στην χρήση των ελληνικών ομολόγων ως εχέγγυο για άντληση κεφαλαίων, συμπληρώνεται το πάζλ του οικοδομήματος στήριξης της Ελληνικής οικονομίας όσον αφορά στο μακροοικονομικό και χρηματικό μέρος του. Το πράγμα πια έχει πάρει το δρόμο του και θα εκτελεσθεί. Η Ελλάδα έχει ξαναμαζέψει τα μακροοικονομικά της και στο παρελθόν όταν χρειάστηκε, τότε που μπήκαμε στην ΟΝΕ. Θα το ξανακάνει και τώρα.
With the statement on the lifting of each restriction in the use of Greek bonds as pledge for pumping of funds drawdown, is supplemented the jigsaw of building of support of Greek economy with regard to its macroeconomic and pecuniary part. The thing has already taken its path and will be executed. Greece has also, in the past, rescaled its macroeconomics when it was necessary, when we entered in the EMU. It will do it now once more.
With the statement on the lifting of each restriction in the use of Greek bonds as pledge for pumping of funds drawdown, is supplemented the jigsaw of building of support of Greek economy with regard to its macroeconomic and pecuniary part. The thing has already taken its path and will be executed. Greece has also, in the past, rescaled its macroeconomics when it was necessary, when we entered in the EMU. It will do it now once more.
Αυτό όμως που δεν έχει κάνει ποτέ η Ελλάδα είναι να συμμαζέψει και να ξαναζωντανέψει την οικονομία της πάνω σε μια άλλη βάση πιο βιώσιμη. Και όχι μόνο δεν το έχει κάνει (δηλ. δεν έχει φερεγγυότητα σε αυτό, αυτό που λένε οι Άγγλοι track record), αλλά έχει αντίθετα αποδείξει ότι έχει τη δυναμική να σκοτώσει ότι προσπαθήσει να το επιφέρει (αναφέρομαι στο παράδειγμα της κυβέρνησης Σημίτη).
What however has never made Greece is to bring into line and revitalize its economy on another base more viable. And not only it has not made it (that is to say, does not have any credibility on that, what the English say track record), but on the contrary he has proved that it has the dynamics to kill anything it contributes to this factor (I am referring to the example of Mr. Simitis’ government).
What however has never made Greece is to bring into line and revitalize its economy on another base more viable. And not only it has not made it (that is to say, does not have any credibility on that, what the English say track record), but on the contrary he has proved that it has the dynamics to kill anything it contributes to this factor (I am referring to the example of Mr. Simitis’ government).
Και εδώ είναι η ουσία της συζήτησης από εδώ και πέρα, γιατί χωρίς αυτή την παράλληλη αλλαγή, το σκληρό πρόγραμμα που συμφωνήθηκε είναι δώρο-άδωρο. Το μοντέλο του προγράμματος αυτού στηρίζεται σε τρία πράγματα:
And here it is the substance of discussion henceforth, because without this parallel change, the hard program that was agreed is gift without any sense. The model of this program is supported in three elements:
And here it is the substance of discussion henceforth, because without this parallel change, the hard program that was agreed is gift without any sense. The model of this program is supported in three elements:
1. Διασφάλιση της δυνατότητας διαχείρισης του χρέους μεσοπρόθεσμα χωρίς να χρειαστούν σενάρια πτώχευσης.
Guarantee of the possibility of management of debt in the intervening period without the need of bankruptcy scripts- scenarios.
Guarantee of the possibility of management of debt in the intervening period without the need of bankruptcy scripts- scenarios.
2. Μείωση του ελλείμματος κάτω από 3% σε πρώτη φάση, με στόχο πλεονασματικού ισοζυγίου σε δεύτερη και έτσι σταδιακή αποπληρωμή του χρέους.
Reduction of deficit under 3% in first phase, focusing at surplus balance in second and thus progressive settlement of debt.
Reduction of deficit under 3% in first phase, focusing at surplus balance in second and thus progressive settlement of debt.
3. Ραγδαία έξοδο από την ύφεση και επίτευξη δυνατών ρυθμών ανάπτυξης, ώστε ποσοστιαία επί του ΑΕΠ το χρέος να μειώνεται
Rapidly exodus from the recession and achievement of possible rhythms of growth, in order that in percentage on the GNP ( ) (Debt/Gross National Product) the debt to be decreased.
Rapidly exodus from the recession and achievement of possible rhythms of growth, in order that in percentage on the GNP (
Από αυτά τα τρία, μαθηματικά αποδεδειγμένο είναι ότι τα παρόντα μέτρα εξασφαλίζουν το πρώτο, αλλά με κόστος ότι ανεβάζουν το χρέος αρχικά σε ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό επί του ΑΕΠ (εκτιμάται στο 140% το 2012). Αντίθετα, το δεύτερο και τρίτο σκέλος που στην ουσία δίνουν και τη λύση στο πρόβλημα δεν είναι εξασφαλισμένα και εξαρτώνται καθαρά από την ικανότητά μας να επαναπροσδιορίσουμε το οικονομικό μας μοντέλο στα επόμενα τρία χρόνια.
From these three, mathematically approved are that the present meters they firstly ensure, but with cost of increasing the debt initially in still bigger percentage on the GNP (it is estimated in the 140% in 2012). On the contrary, the second and third leg that in the substance also give the solution in the problem they are not ensured and they depend clearly from our faculty to re-define our economic model in the next three years.
From these three, mathematically approved are that the present meters they firstly ensure, but with cost of increasing the debt initially in still bigger percentage on the GNP (it is estimated in the 140% in 2012). On the contrary, the second and third leg that in the substance also give the solution in the problem they are not ensured and they depend clearly from our faculty to re-define our economic model in the next three years.
Αυτό είναι μια μεγάλη και πολύπλοκη υπόθεση και σίγουρα κάτι το οποίο δεν γίνεται σε μια μέρα. Ούτε μπορεί να λυθεί και να σχεδιαστεί με μια συζήτηση (υπάρχει μια Αγγλική ρήση για ανάλογες καταστάσεις: ΕΡΩΤΗΣΗ: «Πώς τρως έναν ελέφαντα;» ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Τον κόβεις κομματάκια».) Το άμεσα ζητούμενο σήμερα είναι κατά πόσο υπάρχουν οι ενδείξεις ότι η Κυβέρνηση και η Κοινωνία είναι έτοιμες να ξεκινήσουν και να παίξουν το ρόλο τους σε ένα τέτοιο εγχείρημα, γιατί δεν υπάρχει πλέον πίστωση χρόνου.
This is a big and complicated affair and sure something which does not definitely achieved in one day. Neither can be solved nor planed in one day discussion (there is an English saying for such situations: Question: “How do you eat an elephant? Answer: “You cut him in small pieces”.) Immediately asked today is if there are those clues that the Government and the Society are ready to begin and to play their role in such undertaking, because there is no more margin time.
Με διασφαλισμένη πλέον την μακροοικονομική μας επιβίωση τους επόμενους μήνες και 2 – 3 χρόνια, η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να στρέψει την προσοχή της στην διαχείριση της κοινωνικής διάστασης της κρίσης, πάντα με στόχο τον επαναπροσδιορισμό του οικονομικού μας μοντέλου. Και εδώ ελλοχεύει άμεσα ένας τεράστιος κίνδυνος.
With our ensured henceforth macroeconomic survival for the next months and 2 - 3 years, the government should immediately turn its attention in the management of the social dimension of crisis, always focusing on the reassigning of our economic model. And here lurks immediately an enormous danger.
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω μέσα από ένα μοντέλο της ψυχολογίας. Όταν ένας άνθρωπος βιώσει μια ιδιαίτερα αρνητική εμπειρία, π.χ. μιας μεγάλης απώλειας, περνάει τα εξής μεταβατικά στάδια: Άρνηση – Θυμός – Διαπραγμάτευση/Παζάρεμα – Κατάθλιψη – Αποδοχή – Κλείσιμο (ελεύθερη απόδοση του όρου Closure).
I will try to explain it through a model of psychology. By the time a man has experienced a particularly negative experience, e.g. a big loss, it passes the following transitional stages: Refusal - Anger - Negotiation/Bargain - Depression - Acceptance - Closure (free attribution of term Closure).
Η Ελληνική κοινωνία μέχρι σήμερα (και η Κυβέρνηση μέχρι πρότινος) βρίσκεται στο στάδιο της Άρνησης. Σύμφωνα με τον ορισμό της κατά τον Σ. Φρόυντ (ο οποίος και επινόησε τον όρο), η Άρνηση είναι ένας συναισθηματικός μηχανισμός άμυνας που πυροδοτείται όταν το υποκείμενο έρχεται αντιμέτωπο με μια πραγματικότητα τόσο άβολη και οδυνηρή, ώστε αρνείται να την αποδεχθεί, παρά την συντριπτική παράθεση αποδεικτικών στοιχείων. Η κλασική της ένδειξη είναι ότι το άτομο εξακολουθεί και συμπεριφέρεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.
The Greek society up to today (and the Government till recent times), find itself in the stage of Refusal. According to Sigmund’s Freud definition (who invented also the term), the Refusal is a sentimental mechanism of defense that is fired when the subject is coming up against a reality so much uncomfortable and painful, so that it denies to accept it, despite the overwhelming apposition of probative elements. Its classic clue is that the individual continues behaving as if as nothing has changed.
Ο άμεσος κίνδυνος είναι ότι καθώς τα μέτρα τώρα θα θίξουν πραγματικά την τσέπη και τη ζωή των πολιτών, η κοινωνία ή μια μεγάλη μερίδα της θα περάσει στο στάδιο του Θυμού. Τα πρώτα δείγματα φάνηκαν, τόσο στο περιστατικό του κ. Κακλαμάνη όσο και στο τι αναγράφεται σε εκατοντάδες blogs στο internet. Η διαχείριση λοιπόν της κοινωνικής κρίσης είναι ακόμη μπροστά μας και “Ουαί” όταν η Ελληνική κοινωνία περάσει στο Θυμό. Στο σημείο εκείνο δεν θα διακυβεύεται τίποτα λιγότερο από την ίδια την τύχη της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Και αυτός ο κίνδυνος είναι ίσως χειρότερος από τη χρεοκοπία.
The direct danger is that as the meters now will really affect the pocket and the life of citizens, the society or its big portion will pass in the stage of Anger. The first signs appeared, so much in the incident of Mr. Kaklamanis as much as in what it is quoted in hundreds blogs in internet. Therefore, the management of social crisis is still front of us and “woe” when the Greek society passes in the Anger. At that point nothing lesser will be jeopardized but the chance of Democracy itself in our country. And this danger is perhaps worse than the bankruptcy.
Η πράξη ηγεσίας που απαιτείται άμεσα από την Κυβέρνηση (αλλά και από τον ευρύτερο πολιτικό κόσμο) είναι να δώσει όραμα και ένα νέο σύστημα που θα μετριάσει τις κοινωνικές εντάσεις και θα εστιάσει την ενέργεια της κοινωνίας στην σύσταση μιας νέας πραγματικότητας αντί για την ολοσχερή καταστροφή της υπάρχουσας. Αυτό απαιτεί η κυβερνητική ηγεσία να αρχίσει να περνάει το νέο μήνυμα πρώτα στην ευρύτερη κυβέρνηση και στην κοινοβουλευτική ομάδα και μετά εκ παραλλήλου στην ευρύτερη πολιτική σκηνή και την κοινωνία, ώστε να αρχίσει να διαμορφώνεται μια κοινή κατεύθυνση και να αρχίσει μια συσπείρωση μιας κρίσιμης μάζας γύρω από αυτό το νέο όραμα. Ωστόσο για να το κάνει αυτό, πρέπει η ίδια να έχει περάσει όλα αυτά τα ψυχολογικά στάδια και να έχει φτάσει στην Αποδοχή και στο Κλείσιμο (ο όρος Κλείσιμο (closure) περιγράφει την δυναμική όταν πια το έχουμε ισορροπήσει μέσα μας το τι έγινε, έχουμε κυριαρχήσει στα όποια αρνητικά συναισθήματα επέφερε η κρίση (Θυμός, Κατάθλιψη κλπ) και είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε τη ζωή μας με νέο όραμα και βάσεις). Ειδάλλως αν δεν το έχει κτίσει μέσα της πρώτα, αν δεν το έχει ισορροπήσει ηθικά, μοιραία δεν μπορεί και να το αρθρώσει.
The action of leadership that is immediately required by the Government (but also by the wider political world) is to give vision and a new system that will moderate social intensities and will focus the energy of the society in the constitution of new reality instead of the complete destruction of the existing one. This requires the governmental leadership to begin passing the new message first in the wider government and in the parliamentary team and afterwards simultaneously in the wider political scene and in the society, so that to begin shaping a common direction and to begin a coiling of critical mass around this new vision. However, in order to make it, it should has passed by itself all these psychological stages and should has reached in the Acceptance and in the Closure (the term Closure describes the dynamic when at last we have balanced it inside us what happened, we have dominated in that negatively sentiments involved the crisis (Anger, Depression etc) and we are ready to continue our life with new vision and bases). Otherwise if it has not firstly built it inside it, if it has not morally balanced, fatefully it cannot also to articulate it.
This is a big and complicated affair and sure something which does not definitely achieved in one day. Neither can be solved nor planed in one day discussion (there is an English saying for such situations: Question: “How do you eat an elephant? Answer: “You cut him in small pieces”.) Immediately asked today is if there are those clues that the Government and the Society are ready to begin and to play their role in such undertaking, because there is no more margin time.
Με διασφαλισμένη πλέον την μακροοικονομική μας επιβίωση τους επόμενους μήνες και 2 – 3 χρόνια, η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να στρέψει την προσοχή της στην διαχείριση της κοινωνικής διάστασης της κρίσης, πάντα με στόχο τον επαναπροσδιορισμό του οικονομικού μας μοντέλου. Και εδώ ελλοχεύει άμεσα ένας τεράστιος κίνδυνος.
With our ensured henceforth macroeconomic survival for the next months and 2 - 3 years, the government should immediately turn its attention in the management of the social dimension of crisis, always focusing on the reassigning of our economic model. And here lurks immediately an enormous danger.
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω μέσα από ένα μοντέλο της ψυχολογίας. Όταν ένας άνθρωπος βιώσει μια ιδιαίτερα αρνητική εμπειρία, π.χ. μιας μεγάλης απώλειας, περνάει τα εξής μεταβατικά στάδια: Άρνηση – Θυμός – Διαπραγμάτευση/Παζάρεμα – Κατάθλιψη – Αποδοχή – Κλείσιμο (ελεύθερη απόδοση του όρου Closure).
I will try to explain it through a model of psychology. By the time a man has experienced a particularly negative experience, e.g. a big loss, it passes the following transitional stages: Refusal - Anger - Negotiation/Bargain - Depression - Acceptance - Closure (free attribution of term Closure).
Η Ελληνική κοινωνία μέχρι σήμερα (και η Κυβέρνηση μέχρι πρότινος) βρίσκεται στο στάδιο της Άρνησης. Σύμφωνα με τον ορισμό της κατά τον Σ. Φρόυντ (ο οποίος και επινόησε τον όρο), η Άρνηση είναι ένας συναισθηματικός μηχανισμός άμυνας που πυροδοτείται όταν το υποκείμενο έρχεται αντιμέτωπο με μια πραγματικότητα τόσο άβολη και οδυνηρή, ώστε αρνείται να την αποδεχθεί, παρά την συντριπτική παράθεση αποδεικτικών στοιχείων. Η κλασική της ένδειξη είναι ότι το άτομο εξακολουθεί και συμπεριφέρεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.
The Greek society up to today (and the Government till recent times), find itself in the stage of Refusal. According to Sigmund’s Freud definition (who invented also the term), the Refusal is a sentimental mechanism of defense that is fired when the subject is coming up against a reality so much uncomfortable and painful, so that it denies to accept it, despite the overwhelming apposition of probative elements. Its classic clue is that the individual continues behaving as if as nothing has changed.
Ο άμεσος κίνδυνος είναι ότι καθώς τα μέτρα τώρα θα θίξουν πραγματικά την τσέπη και τη ζωή των πολιτών, η κοινωνία ή μια μεγάλη μερίδα της θα περάσει στο στάδιο του Θυμού. Τα πρώτα δείγματα φάνηκαν, τόσο στο περιστατικό του κ. Κακλαμάνη όσο και στο τι αναγράφεται σε εκατοντάδες blogs στο internet. Η διαχείριση λοιπόν της κοινωνικής κρίσης είναι ακόμη μπροστά μας και “Ουαί” όταν η Ελληνική κοινωνία περάσει στο Θυμό. Στο σημείο εκείνο δεν θα διακυβεύεται τίποτα λιγότερο από την ίδια την τύχη της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Και αυτός ο κίνδυνος είναι ίσως χειρότερος από τη χρεοκοπία.
The direct danger is that as the meters now will really affect the pocket and the life of citizens, the society or its big portion will pass in the stage of Anger. The first signs appeared, so much in the incident of Mr. Kaklamanis as much as in what it is quoted in hundreds blogs in internet. Therefore, the management of social crisis is still front of us and “woe” when the Greek society passes in the Anger. At that point nothing lesser will be jeopardized but the chance of Democracy itself in our country. And this danger is perhaps worse than the bankruptcy.
Η πράξη ηγεσίας που απαιτείται άμεσα από την Κυβέρνηση (αλλά και από τον ευρύτερο πολιτικό κόσμο) είναι να δώσει όραμα και ένα νέο σύστημα που θα μετριάσει τις κοινωνικές εντάσεις και θα εστιάσει την ενέργεια της κοινωνίας στην σύσταση μιας νέας πραγματικότητας αντί για την ολοσχερή καταστροφή της υπάρχουσας. Αυτό απαιτεί η κυβερνητική ηγεσία να αρχίσει να περνάει το νέο μήνυμα πρώτα στην ευρύτερη κυβέρνηση και στην κοινοβουλευτική ομάδα και μετά εκ παραλλήλου στην ευρύτερη πολιτική σκηνή και την κοινωνία, ώστε να αρχίσει να διαμορφώνεται μια κοινή κατεύθυνση και να αρχίσει μια συσπείρωση μιας κρίσιμης μάζας γύρω από αυτό το νέο όραμα. Ωστόσο για να το κάνει αυτό, πρέπει η ίδια να έχει περάσει όλα αυτά τα ψυχολογικά στάδια και να έχει φτάσει στην Αποδοχή και στο Κλείσιμο (ο όρος Κλείσιμο (closure) περιγράφει την δυναμική όταν πια το έχουμε ισορροπήσει μέσα μας το τι έγινε, έχουμε κυριαρχήσει στα όποια αρνητικά συναισθήματα επέφερε η κρίση (Θυμός, Κατάθλιψη κλπ) και είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε τη ζωή μας με νέο όραμα και βάσεις). Ειδάλλως αν δεν το έχει κτίσει μέσα της πρώτα, αν δεν το έχει ισορροπήσει ηθικά, μοιραία δεν μπορεί και να το αρθρώσει.
The action of leadership that is immediately required by the Government (but also by the wider political world) is to give vision and a new system that will moderate social intensities and will focus the energy of the society in the constitution of new reality instead of the complete destruction of the existing one. This requires the governmental leadership to begin passing the new message first in the wider government and in the parliamentary team and afterwards simultaneously in the wider political scene and in the society, so that to begin shaping a common direction and to begin a coiling of critical mass around this new vision. However, in order to make it, it should has passed by itself all these psychological stages and should has reached in the Acceptance and in the Closure (the term Closure describes the dynamic when at last we have balanced it inside us what happened, we have dominated in that negatively sentiments involved the crisis (Anger, Depression etc) and we are ready to continue our life with new vision and bases). Otherwise if it has not firstly built it inside it, if it has not morally balanced, fatefully it cannot also to articulate it.
Δυστυχώς η πλειοψηφία της Κυβέρνησης δεν μοιάζει να είναι σε αυτό το στάδιο, πολύ δε περισσότερο ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος. Η μικρή κυβερνητική ηγετική ομάδα που μόλις πριν από δυο εβδομάδες φαίνεται επιτέλους να βγήκε από την Άρνηση και κατάφερε να δράσει, έστω και στο παρά πέντε, δεν φαίνεται να έχει κατακτήσει καν το στάδιο της Αποδοχής (υποπτεύομαι ότι βγαίνουν από τη Διαπραγμάτευση και πάνε κατευθείαν για την Κατάθλιψη!). Τα μηνύματά τους εξακολουθούν να είναι γενικόλογα και με άρωμα δεκαετίας 80 αντί να είναι η γλώσσα της επόμενης μέρας. Ουσιώδη μηνύματα που πρέπει να αρχίσει η κυβέρνηση να περνάει σαν μέρος του επανασχεδιασμού της ελληνικής οικονομίας (π.χ. ότι το Δημόσιο πρέπει να μειωθεί και θα μειωθεί, ότι θα αποσυρθούν οι κυβερνητικές οικονομικές παρεμβάσεις και στρεβλώσεις ώστε οι διάφοροι οικονομικοί κλάδοι να περάσουν σε φάση συγχώνευσης για να φτιαχτούν βιώσιμες οικονομικές μονάδες, ότι όλες οι ΔΕΚΟ θα ιδιωτικοποιηθούν πλήρως κλπ.) όχι μόνο δεν αναφέρονται αλλά όταν λέγεται κάτι είναι το αντίθετο (π.χ. ο Υπ. Οικονομίας σε χθεσινοβραδινή συνέντευξη σε τηλεοπτικό κανάλι ερωτηθής για το αν θα απολυθούν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι των οποίων οι θέσεις συγχωνεύονται είπε ότι δεν υπάρχει τέτοια πρόθεση).
Unfortunately the majority of the Government it does not resemble to be in this stage, much more the remainder of the political world. The small governmental leading team that hardly before two weeks appears at last to come out from the Refusal and accomplished it even acts, in despite five, does not appear to have conquered even the stage of Acceptance (I suspect that they come out from the Negotiation and go straight for the Depression!). Their messages continue being vaguely and with perfume of eighties instead of being the language of next day. Essential messages that should begins the government to pass as part of the re-designing of Greek economy (e.g. that the State should decrease itself and it will be decreased, that will be withdrawn the governmental economic interventions and distortions in order that the various economic sectors pass in phase of fusion in order to be viable economic units, that all the Public Companies of Common Benefit will be fully privatized, etc) not only they are not reported but when is said something is an opposite one (e.g. the Ministry of Finance at a yesterday night interview to a TV channel, asked whether the Civil Servants will be fired due to the merging of their positions, he replied that there is no such intention).
Η αδυναμία της ηγεσίας να πει και να υποστηρίξει μια σύγχρονη οικονομική αλήθεια ώστε να προχωρήσουμε σε ένα νέο βιώσιμο οικονομικό μοντέλο, συγκαλύπτεται με μια υποκριτική και παρωχημένη ηθικολογία περί προστασίας των ασθενέστερων και πολιτικής κοινωνικής ευαισθησίας. Παρωχημένη όχι γιατί αυτά τα θέματα δεν υφίστανται, αλλά γιατί η προσπάθεια αντιμετώπισής τους χωρίς υγιείς οικονομικές βάσεις είναι κενό γράμμα – έτσι φτάσαμε μέχρι εδώ. Και υποκριτική γιατί όταν το ψάρι έχει βρωμήσει μέχρι το κόκαλο, δεν είναι να λύση να κόψεις μόνο το κεφάλι. Έτσι, σήμερα δεν είναι μόνο το θέμα του να τιμωρήσεις αυτούς που διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα. Είναι εξίσου ανήθικο να ζητάς από τον τίμιο δημόσιο υπάλληλο να υποστεί θυσίες και μείωση μισθών, όταν την ίδια στιγμή η πολιτική σου είναι να μην απολυθεί κανείς στο Δημόσιο – προστατεύοντας έτσι και τον υπεράριθμο που κάθεται και τον διεφθαρμένο – και να αφήνεις στους υπαλλήλους της Βουλής 14 μισθούς.
The weakness of leadership to say and to support a modern economic truth so that we advance in a new viable economic model, it is covered up with one hypocritical and long gone didacticism about protection of the weakened people and policy of social sensitivity. Long gone no because these subjects do not exist, but because the effort of confrontation of these subjects without healthy economic bases is empty letter, thus, we reached up to here. And hypocritical because when the fish has rotted up to the bone, it is not solution you only cut the head. Thus, today it is not only the subject to punish those that squandered the public money. It is equally immoral you ask from the honest public employee to suffer sacrifices and reduction of wage, when the same moment your policy is not fired no one in the State - protecting thus and supernumerary that he seats and the corrupted - and you leave in the employees of Parliament 14 wage.
Για να αποκατασταθεί το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» πρέπει να δώσεις λύση και στα δύο προβλήματα (δηλ. να καθαρίσεις το κεφάλι αλλά και το σώμα). Η λύση πρέπει να είναι συνολική και να εμπεριέχει ένα σύστημα αξιών που να είναι συμβατό με τις σημερινές (οικονομικές και όχι μόνο) παγκόσμιες πραγματικότητες μέσα στις οποίες ζούμε, όχι ουτοπικό και ιδεατό ή περασμένων εποχών. Εν έτη 2010, οι γενικόλογες ηθικολογίες και οι πατριωτικές κορόνες περί εθνικής συσπείρωσης δεν αποτελούν πράξη ηγεσίας, απλά αναδεικνύουν το ηγετικό κενό που υπάρχει. Ούτε είναι το πρόβλημά μας η ΕΘΝΙΚΗ συσπείρωση – δεν ζούμε στο 1821 και από μέσα κινδυνεύουμε, όχι απέξω. Η απαιτούμενη συσπείρωσή μας συνεπώς είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ, γύρω από τη Δημοκρατία που μόνοι μας πρέπει να εξυγιάνουμε και να περισώσουμε (και όχι γύρω από ένα κόμμα που πρέπει να στηρίξουμε). Και θα το κάνουμε, είτε με ή είτε χωρίς την εκάστοτε κυβερνητική συναίνεση.
In order to be restored the “public per right feeling” you should give solution in both of the problems (that is to say, clean the head but also the body). The solution should be total and include a system of values that would be compatible with current (economic and not only) world realities in which we live, no utopian and ideal or passed seasons. In the year 2010, the vaguely didacticisms and patriotic crowns about national coiling do not constitute action of leadership; simply elect the leading void that exists. It is not our problem the NATIONAL coiling - we do not live in 1821 and we are in danger from inside, no from outside. Consequently, our required coiling is POLICY, around the Democracy that we should cleanse and rescue by ourselves (and no around a party that we should support it). And we will make it, either with or without of any governmental consent.
Περιθώρια πάντως χρονικά δεν υπάρχουν, αν και πάλι δεν σταθούμε άξιοι των περιστάσεων τώρα, δεν έχουμε να περιμένουμε παρά τον επόμενο όλεθρο – πολιτικό ή οικονομικό. Γιατί δεν μετράει μόνο ο κυβερνητικός λόγος στο ΔΝΤ και στις αγορές αλλά κυρίως ο Κοινωνικός, όπως αυτός διαφαίνεται στην πράξη.
Margins in any case do not exist, if once more we do not stand worthy of the circumstances, we do not have to wait but the next havoc - political or economic. Because, does not only measure the governmental reason in the IMF and in the markets, but mainly the Social one, as this emerges into practice.
Αυτόν τον κοινωνικό λόγο ή θα τον διαμορφώσει η κυβέρνηση εκπληρώνοντας την ηγετική της αποστολή και στρέφοντάς τον προς ένα νέο δημιουργικό όραμα ή η Ιστορία, έχοντας για μοχλό μια κοινωνία υπό το καθεστώς Θυμού που προανέφερα. Αυτή είναι η επόμενη άμεση, τεράστια και σημαντικότατη πρόκληση. Για όλους μας.
This social reason either will be shaped by the government, achieving its leading mission and turning it to a new creative vision, or the History, having for lever a society under the arrangement of Anger that I mentioned before. This is the next direct, enormous and most important challenge for all of us.
Στην πολιτική ο ίσιος δρόμος είναι αδιάβατος
Τάδε έφη Χάρολντ Μακμίλλαν, 1894-1986, Βρετανός Πρωθυπουργός
Τι προσπάθησε να μας πει ο εν λόγω πολιτικός;
Μήπως ότι οι ανά τον κόσμο πολιτικοί προσπαθούν δια της τεθλασμένης οδού να επιτύχουν τα θεάρεστα έργα τους, εκτός βέβαια της πολυπόθητης ευημερίας των λαών; Προεκλογικά, υποσχέσεις σε δραματικούς πολλές φορές τόνους, μετεκλογικά πλήρης αμνησία περί των υποσχεθέντων.
Όντως, ο ίσιος και έντιμος δρόμος για τους πολιτικούς είναι αδιάβατος, έτσι επιλέγουν τον ευκολότερο δρόμο, ας είναι και μακρύτερος, δηλαδή εκείνον της συναλλαγής με τα προσφιλή τους πρόσωπα που τους εξασφαλίζουν μακροζωία και ευημερία. Όπως καταλαβαίνετε δεν θα βαρεθούν ποτέ ούτε θα κουραστούν να βαδίζουν το δρόμο της τεθλασμένης (μήπως θα πρέπει να τους δώσουμε κάτι παραπάνω για οδοιπορικά;), παρά το γεγονός ότι απαιτούν από την πλειοψηφία των λαών να βαδίζουν τον ίσιο δρόμο, δηλαδή εκείνον της νομιμότητας που οι ίδιοι συστηματικά αποφεύγουν.
Ο λαός που στερείται το δικαίωμα στο όραμα και την ελπίδα αργά ή γρήγορα θα αντιδράσει και πιθανόν οι συνέπειες να είναι απρόβλεπτες.
Ας έχουν κατά νου οι πανταχόθεν εξουσιαστές και τη ρήση του Αριστοτέλη:
"Η φτώχεια είναι ο γονιός της επανάστασης και του εγκλήματος"
Τι προσπάθησε να μας πει ο εν λόγω πολιτικός;
Μήπως ότι οι ανά τον κόσμο πολιτικοί προσπαθούν δια της τεθλασμένης οδού να επιτύχουν τα θεάρεστα έργα τους, εκτός βέβαια της πολυπόθητης ευημερίας των λαών; Προεκλογικά, υποσχέσεις σε δραματικούς πολλές φορές τόνους, μετεκλογικά πλήρης αμνησία περί των υποσχεθέντων.
Όντως, ο ίσιος και έντιμος δρόμος για τους πολιτικούς είναι αδιάβατος, έτσι επιλέγουν τον ευκολότερο δρόμο, ας είναι και μακρύτερος, δηλαδή εκείνον της συναλλαγής με τα προσφιλή τους πρόσωπα που τους εξασφαλίζουν μακροζωία και ευημερία. Όπως καταλαβαίνετε δεν θα βαρεθούν ποτέ ούτε θα κουραστούν να βαδίζουν το δρόμο της τεθλασμένης (μήπως θα πρέπει να τους δώσουμε κάτι παραπάνω για οδοιπορικά;), παρά το γεγονός ότι απαιτούν από την πλειοψηφία των λαών να βαδίζουν τον ίσιο δρόμο, δηλαδή εκείνον της νομιμότητας που οι ίδιοι συστηματικά αποφεύγουν.
Ο λαός που στερείται το δικαίωμα στο όραμα και την ελπίδα αργά ή γρήγορα θα αντιδράσει και πιθανόν οι συνέπειες να είναι απρόβλεπτες.
Ας έχουν κατά νου οι πανταχόθεν εξουσιαστές και τη ρήση του Αριστοτέλη:
"Η φτώχεια είναι ο γονιός της επανάστασης και του εγκλήματος"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
- Scorpion49
- "Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος"... Νίκος Καζαντζάκης