Η εσκεμμένη ασυνεννοησία και η κομματική σκοπιμότητα
Παρακολουθώντας την καθημερινή πολιτική σκηνή, ειδικά από τα ΜΜΕ, διαπιστώνουμε ότι ζούμε στη σφαίρα της απόλυτης υποκρισίας, ασυνεννοησίας και κυρίως της κομματικής σκοπιμότητας. Οι δυο μεγαλύτεροι κομματικοί σχηματισμοί της ελληνικής επικράτειας, παρά το γεγονός ότι η πολιτική τους πρακτική δεν έχει ουσιώδεις διαφορές, βάλουν μανιωδώς ο ένας ενάντια στον άλλο αναθεματίζοντας συνεχώς τις προτεινόμενες ιδέες για μεταρρυθμίσεις, ή τις λαμβανόμενες αποφάσεις για επίλυση θεμάτων που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Οι εκπρόσωποι του λαού, στην πλειοψηφία τους τολμώ να πω, προσπαθούν αγωνιωδώς να μας πείσουν ότι θυσιάζουν την προσωπική τους ζωή και αναλώνουν και την τελευταία ικμάδα τους για το καλό του τόπου. Όμως η υποκρισία τους βγάζει μάτι, και μάλιστα αυτή ξεχειλίζει στα τηλεοπτικά κανάλια όπου συναντώνται για να καταθέσουν τις απόψεις τους, το μόνο όμως που επιτυγχάνουν είναι η αποκάλυψη της μιζέριας τους και του ακόρεστου πάθους τους για εξουσία. Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί δεν έχουν όριο, οι ειρωνικοί υπαινιγμοί προσβάλουν βάναυσα και αναδεικνύεται περίτρανα η ρήση «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης». Υπάρχουν βέβαια και οι ήρεμες-πολιτισμένες φωνές οι οποίες, με τη βοήθεια συνήθως των τηλεοπτικών μαέστρων, πνίγονται ή δεν ολοκληρώνουν ποτέ τη σκέψη τους γιατί γίνονται βορά της αγωνιώδους προσπάθειας των δυο μεγάλων πολιτικών θηρίων για μονοσήμαντη πληροφόρηση. Η εσκεμμένη ασυνεννοησία και η κομματική σκοπιμότητα είναι αυτή που τρέφει τα θηρία του δικομματισμού με απώτερο στόχο τη σύγχυση των πολιτών και την εκ νέου παγίδευσή τους στον αέναο και φαύλο κύκλο της τελευταίας ευκαιρίας –έχουν ήδη δοθεί άπειρες ευκαιρίες- στις δοκιμασμένες πολιτικές τους. Πολλοί λένε ότι «έχουμε αυτούς που μας αξίζουν», μήπως όμως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε; Ας δείξουμε ότι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, ότι μπορούμε να επιλέξουμε τους άριστους, για να έχει επιτέλους πραγματικό νόημα η ως άνω ρήση.
Παράξενες προδιαγραφές........
Ευχαριστώ το φίλο Σπύρο για το email του με την παρακάτω ενδιαφέρουσα, αλλά και χιουμοριστική αλληλουχία γεγονότων:
H απόσταση ανάμεσα στις δύο ράγες των σιδηροδρομικών γραμμών στις ΗΠΑ είναι 4 πόδια και 8,5 ίντσες (143,5 cm). Μάλλον παράξενος αριθμός.
Γιατί άραγε έχει επιλεγεί το συγκεκριμένο διάκενο;
Διότι ο σιδηρόδρομος στις ΗΠΑ κατασκευάστηκε με τον τρόπο που είχε κατασκευαστεί ο σιδηρόδρομος στην Αγγλία, από Άγγλους μηχανικούς που μετανάστευσαν, και οι οποίοι θεώρησαν ότι θα ήταν καλή σκέψη, επειδή θα επέτρεπε να χρησιμοποιηθούν υπάρχουσες ατμομηχανές από την Αγγλία.
Και τότε, γιατί οι Άγγλοι κατασκεύασαν τις ατμομηχανές τους έτσι;
Διότι οι πρώτες σιδηροδρομικές γραμμές κατασκευάστηκαν από τους ίδιους μηχανικούς που κατασκεύαζαν τραμ, στο οποίο χρησιμοποιούσαν ήδη το συγκεκριμένο διάκενο.
Και γιατί αυτό το διάκενο στο τραμ; Διότι οι κατασκευαστές του τραμ ήταν και κατασκευαστές αμαξών, που χρησιμοποιούσαν τα ίδια εργαλεία και τις ίδιες μεθόδους.
Και γιατί οι άμαξες έχουν αυτό το διάκενο; Διότι, παντού στην Ευρώπη, και στην Αγγλία, οι δρόμοι είχαν λούκια για τους τροχούς των αμαξών και ένα διαφορετικό διάκενο θα προκαλούσε διαρκώς βλάβες στους άξονες.
Και γιατί τα λούκια απέχουν τόσο μεταξύ τους; Διότι οι πρώτες μεγάλες οδοί στην Ευρώπη είχαν κατασκευαστεί από τους Ρωμαίους, με σκοπό να μετακινούνται εύκολα οι λεγεώνες τους. Οι πρώτες άμαξες ήταν οι πολεμικές άμαξες των Ρωμαίων.
Οι άμαξες αυτές ήταν ιππήλατες: τις τραβούσαν δύο άλογα, τα οποία κάλπαζαν δίπλα-δίπλα και έπρεπε να απέχουν μεταξύ τους, ούτως ώστε το ένα άλογο να μην ενοχλεί το άλλο κατά τον καλπασμό. Προκειμένου να εξασφαλίζεται η σταθερότητα της άμαξας, οι τροχοί δεν έπρεπε να είναι ευθυγραμμισμένοι με τα ίχνη των αλόγων, ενώ δεν έπρεπε να είναι και πολύ απομακρυσμένοι, έτσι ώστε να αποτρέπονται τα ατυχήματα κατά την διασταύρωση δύο αμαξών στην ίδια οδό.
Ιδού λοιπόν η απάντηση στο αρχικό μας ερώτημα! Το διάκενο στις ράγες των Αμερικανικών σιδηροδρόμων εξηγείται, αφού 2.000 χρόνια νωρίτερα, σε μιαν άλλη ήπειρο, οι ρωμαϊκές άμαξες κατασκευάζονταν ανάλογα με το φάρδος που έχουν τα καπούλια δύο αλόγων.
Και τώρα, το κερασάκι στην τούρτα: Υπάρχει και μια προέκταση αυτής της ιστορίας με το διάκενο στις ράγες και τα καπούλια των αλόγων. Αν δει κανείς το Αμερικανικό διαστημικό λεωφορείο στην εξέδρα εκτόξευσής του, μπορεί να παρατηρήσει δύο πλευρικές δεξαμενές καυσίμων που είναι στηριγμένες εκατέρωθεν της κεντρικής δεξαμενής.
Η εταιρεία Thiokol κατασκευάζει αυτές τις δεξαμενές στο εργοστάσιό της στην Γιούτα. Θα ήθελαν να τις κάνουν μεγαλύτερες, αλλά οι δεξαμενές αποστέλλονται σιδηροδρομικώς στο σημείο εκτόξευσης. Η σιδηροδρομική γραμμή μεταξύ του εργοστασίου και του Ακρωτηρίου Κανάβεραλ περνά από μια σήραγγα, κάτω από τα Βραχώδη Όρη. Αυτή η σήραγγα περιορίζει το μέγεθος των δεξαμενών στο πλάτος που έχουν τα καπούλια δύο αλόγων.
Έτσι, το πλέον εξελιγμένο μεταφορικό μέσον του κόσμου, το διαστημικό λεωφορείο, εξαρτάται από το φάρδος του πισινού ενός αλόγου. Οι τεχνικές προδιαγραφές και η γραφειοκρατία είναι αθάνατες! Επομένως, την επόμενη φορά που θα βρεθείτε να κρατάτε στα χέρια σας παράξενες προδιαγραφές και θα αναρωτιέστε ποιος πισινός τις επινόησε, θα έχετε θέσει το σωστό ερώτημα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
- Scorpion49
- "Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος"... Νίκος Καζαντζάκης