Οι αυθεντικοί αγωνιστές δημοσιογράφοι δεν πτοούνται ούτε φιμώνονται
Αυτές τις ημέρες ο Ελληνικός Λαός εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια προς την οικογένεια του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, που έχασε τη ζωή του μετά από τη δολοφονική και άνανδρη επίθεση που δέχτηκε έξω από το σπίτι του.
Οι αυθεντικοί αγωνιστές δημοσιογράφοι που υπερασπίζονται το ιερό δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου δεν τρομοκρατούνται, δεν πτοούνται ούτε φιμώνονται, απλά δολοφονούνται από εκείνους που δεν αντέχουν την αλήθεια, γιατί η αποκάλυψή της απλά τους πονάει και μάλιστα τους πονάει ποικιλοτρόπως.
Πιστεύω ότι υπάρχουν ή θα υπάρξουν και άλλοι δημοσιογράφοι με το θάρρος της γνώμης τους, ανάλογο εκείνου του Σωκράτη Γκιόλια, οι οποίοι θα συνεχίσουν να εκφέρουν την άποψή τους για τα πολιτικά-κοινωνικά δρώμενα της χώρας, αποκαλύπτοντας στο λαό τα όσα άνομα συμβαίνουν πίσω από την πλάτη του.
Είναι πια καιρός όλοι αυτοί οι μεγαλο-δημοσιογράφοι που κόπτονται για την άψογη λειτουργία της Δημοκρατίας και της «Ανεξάρτητης Δημοσιογραφίας» να μας αποδείξουν ότι έχουν τα κότσια να εγκαταλείψουν τις στημένες ειδήσεις των «Αξιόπιστων Μεγάλων Τηλεοπτικών Καναλιών», και να βαδίσουν το δρόμο της αλήθειας. Από τη μια προσπαθούν συνεχώς να μας πείσουν για την αναγκαιότητα των σκληρών οικονομικών μέτρων και από την άλλη κοπιάζουν να μας αποδείξουν ότι η όποια αντίδραση των εργαζομένων θα βλάψει τη χώρα, θα τη στείλει στη χρεοκοπία, θα υποχρεώσει τη χώρα σε στάση πληρωμών, κ.λπ. Ας μην κοπιάζουν τόσο πολύ γιατί ή πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού έχει προ πολλού καταλάβει το ρόλο τους, το ρόλο δηλαδή του λεκτικού τρομοκράτη.
Περιμένουμε λοιπόν από τους μεγαλο-δημοσιογράφους, σε ένδειξη τιμής προς τον Σωκράτη Γκιόλια και προς τιμήν του λειτουργήματός τους, να μας αποκαλύψουν τις όποιες παράνομες πράξεις (με ονοματεπώνυμα) έχουν γίνει εις βάρος του Ελληνικού Λαού, γιατί ο κόσμος γνωρίζει πολύ καλά ότι η αφεντιά τους γνωρίζει πολλά, αλλά δεν τα βγάζει στη φόρα.
«Αυτού γαρ και Ρόδος και πήδημα», δηλαδή «ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα»
Ο Ελληνικός Λαός θα πρέπει από τη μεριά του να αξιοποιήσει τη συσσωρευμένη εμπειρία του, και απαλλαγμένος από το αίσθημα της μιζέριας και της κακομοιριάς, να σκεφτεί με ωριμότητα και να αποφασίσει επιτέλους εάν θα συνεχίσει να ανέχεται καταστάσεις και συμπεριφορές που τον υποτιμούν και του δημιουργούν ενοχές. Έτσι λοιπόν εάν οι θυσίες που του επιβάλλουν δεν πιάσουν το στόχο της ευημερίας των πολλών και όχι των ολίγων, των σκληρά εργαζομένων και όχι των ακαμάτηδων-αεριτζήδων, τότε θα πρέπει να λύσει το γόρδιο δεσμό της πολιτικής αναλγησίας με τον τρόπο που επέλεξε ο Μέγας Αλέξανδρος. Μπορεί και ο λαός, εάν το θελήσει, να γίνει Μέγας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
- Scorpion49
- "Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος"... Νίκος Καζαντζάκης
2 σχόλια:
Δυστυχώς δεν είμαι πολύ αισιόδοξος. Θα μου πείτε, βέβαια, εδώ χύθηκε αίμα, τι άλλο πρέπει να γίνει για να ακούσουμε αλήθειες;;
Η γνώμη μου είναι πως αν υπήρχε έστω κι ένας που θα είχε το θάρρος να σηκώσει ανάστημα θα το είχε κάνει. Δε θα περίμενε τέτοια γεγονότα.
Την καλησπέρα μου.
@Εκείνε – Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
Πράγματι τα όσα συμβαίνουν, παγκοσμίως θα έλεγα, δεν μας αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Όμως, αφού πλέον οι μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας τείνουν προς εξαφάνιση, θα πρέπει ο κόσμος να χρησιμοποιήσει τα μέσα που του προσφέρει η τεχνολογία και να συζητήσει, να ανταλλάξει απόψεις και σκέψεις μακριά από κομματικές δεσμεύσεις, ώστε να προβληματιστεί και να βγάλει κάποια συμπεράσματα, εάν φυσικά έχει τη διάθεση να το κάνει, γιατί τότε μόνο θα έχει αποτέλεσμα η διαμαρτυρία μας και πιστεύω ότι ίσως καταφέρουμε να συγκινήσουμε τους άρχοντες της χώρας. Απορίας άξιο η μη διαμαρτυρία των πνευματικών μας ανθρώπων, ελάχιστοι ακούγονται, προσωπικά θα περίμενα να δείξουν μεγαλύτερη ευαισθησία για τα τεκταινόμενα και να παρεμβαίνουν σε διαρκή βάση γιατί ο λόγος τους μετράει διπλά και τριπλά από ότι ο δικός μας.
Δημοσίευση σχολίου