Η εγχείριση επέτυχε, αλλά ο ασθενής απέθανε; Ας ελπίσουμε πως όχι!

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, εδώ και τόσα χρόνια από τότε δηλαδή που θυμόμαστε τον εαυτό μας, διαπιστώνουμε διαρκώς την αναποτελεσματικότητα των εκάστοτε κυβερνόντων στα θέματα της χρηστής διαχείρισης του παραγόμενου εθνικού πλούτου και της δίκαιης κατανομής του στο λαό. Διαπιστώνουμε επίσης μια διαρκή επιβολή βαριών θυσιών στο λαό, οι οποίες αναδεικνύονται κάλπικες/απατηλές. Εάν δε σοβαρευτούμε, πολύ δε περισσότερο οι σημερινοί κυβερνώντες που με τις διακηρύξεις τους περί φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση μόνο θυμό και αγανάκτηση προκαλούν, τότε θα είναι σαν να καταδικάζουμε όλες τις επόμενες γενιές στην υποτέλεια.

Το εφιαλτικό σενάριο της ανεργίας, η οποία σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ΓΣΕΕ αρχές του νέου έτους θα έχει αγγίξει το 20% του ενεργού πληθυσμού (δηλαδή 1.000.000.- άνεργοι), θα δημιουργήσει βαθειά ρήγματα στην κοινωνική συνοχή με απρόβλεπτες συνέπειες. Ομολογώ ότι γίνονται και κινήσεις για να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες ώστε να δημιουργηθεί το αίσθημα της δικαιοσύνης και της λεγόμενης ισονομίας. Όμως ας μην συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα, οι έχοντες και κατέχοντες αποθησαύρισαν, δεκαετίες τώρα, τεράστια ποσά τα οποία στην πλειονότητά τους έμεναν αφορολόγητα ή εξάγονταν σε τράπεζες του εξωτερικού, τη στιγμή μάλιστα που η πλειονότητα των χαμηλόμισθων ήταν συνεπείς σε όλες σχεδόν τις υποχρεώσεις τους προς το κράτος.

Οι περισσότεροι από τους έχοντες και κατέχοντες θ’ αντέξουν το ξαλάφρωμα του σεντουκιού τους και με τη βοήθεια του κράτους, λόγω ύπαρξης συναισθηματικής αλληλεγγύης,  θα καλύψουν εκ νέου τις όποιες απώλειες. Οι χαμηλόμισθοι όμως και οι χαμηλοσυνταξιούχοι, λόγω έλλειψης χρηματικών αποθεμάτων και περισσεύματος χρεών, δε θα μπορέσουν να επιδείξουν τις ίδιες αντοχές στην κυβερνητική επιδρομή.

Επί δεκαετίες οι σημερινοί αλλά και οι χθεσινοί κυβερνώντες κατασκεύαζαν μια κρατική μηχανή τέρας με μοναδικό σκοπό το βόλεμα των ημετέρων και τώρα μέσα στη βιασύνη τους, για την επίτευξη των στόχων που έχει θέσει το ΔΝΤ-ΕΕ προς αποφυγή της χρεωκοπίας, σαρώνουν τα πάντα. Η λαϊκή όμως παροιμία λέει ότι «όποιος βιάζεται σκοντάφτει», γιατί πολύ εύκολα γκρεμίζεις ένα οικοδόμημα έστω και ελαττωματικό, δύσκολα όμως το ξανακτίζεις και μάλιστα βελτιωμένο. Δυστυχώς τα αποτελέσματα αυτής της βιασύνης δε θ’ αργήσουν να φανούν, θα είμαστε εδώ να συζητάμε εκ νέου για το τι έφταιξε και δεν πέτυχε το εγχείρημα. Ουδείς έχει αντίρρηση για την εισαγωγή της κρατικής μηχανής στην εντατική με στόχο τη άμεση θεραπεία της από χρόνιες δυσλειτουργίες. Αλλαγές στη δομή και στη γενικότερη λειτουργία της πρέπει αναμφίβολα να γίνουν ώστε να γίνει πιο αποτελεσματική και χρήσιμη για τους πολίτες, και από την άλλη να μην κατατρώγει τις σάρκες του κρατικού προϋπολογισμού. Πριν όμως από την εισαγωγή στην εντατική θα πρέπει να έχουν εξασφαλιστεί οι καλύτεροι γιατροί, νοσηλευτές και το ιατρικό υλικό ώστε ν’ αποφύγουμε το στενάχωρο συναίσθημα και την πικρή γεύση που αφήνει η άλλη λαϊκή παροιμία «η εγχείριση επέτυχε, αλλά ο ασθενής απέθανε».

Ευχόμαστε σύντομη έξοδο από την κρίση και απτά αποτελέσματα για την ευημερία του συνόλου του Ελληνικού λαού (ευχόμαστε και ονειρευόμαστε, διαφορετικά θα καταλήξουμε να περπατάμε ανάποδα, δηλαδή στο φρενοκομείο).

Ας κάνουμε λοιπόν όλοι μας τη μέγιστη προσπάθεια αποφυγής των παρακάτω επτά θανάσιμων αμαρτημάτων:

1)   Πλουτισμός χωρίς εργασία
2)  Ψυχαγωγία χωρίς ευσυνειδησία και μέτρο
3)  Γνώση χωρίς χαρακτήρα
4)  Επιχειρηματική συνδιαλλαγή χωρίς ηθική
5)   Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά
6)  Πίστη χωρίς θυσία
7)   Πολιτική χωρίς αρχές
Τάδε έφη,
Μαχάτμα Γκάντι (1869-1948)
Αναρτήθηκε από Scorpion49 On Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010
Ετικέτες
Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)